वनवासीओं के भाग्य की ईष्या करते हुए अवधवासी
 
तुम्ह प्रिय पाहुने बन पगु धारे । सेवा जोगु न भाग हमारे ॥
देब काह हम तुम्हहि गोसाँई । ईधनु पात किरात मिताई ॥१॥
 
यह हमारि अति बड़ि सेवकाई । लेहि न बासन बसन चोराई ॥
हम जड़ जीव जीव गन घाती । कुटिल कुचाली कुमति कुजाती ॥२॥
 
पाप करत निसि बासर जाहीं । नहिं पट कटि नहि पेट अघाहीं ॥
सपोनेहुँ धरम बुद्धि कस काऊ । यह रघुनंदन दरस प्रभाऊ ॥३॥
 
जब तें प्रभु पद पदुम निहारे । मिटे दुसह दुख दोष हमारे ॥
बचन सुनत पुरजन अनुरागे । तिन्ह के भाग सराहन लागे ॥४॥
 
(छंद)
लागे सराहन भाग सब अनुराग बचन सुनावहीं ।
बोलनि मिलनि सिय राम चरन सनेहु लखि सुखु पावहीं ॥
नर नारि निदरहिं नेहु निज सुनि कोल भिल्लनि की गिरा ।
तुलसी कृपा रघुबंसमनि की लोह लै लौका तिरा ॥
 
(सोरठा)
बिहरहिं बन चहु ओर प्रतिदिन प्रमुदित लोग सब ।
जल ज्यों दादुर मोर भए पीन पावस प्रथम ॥ २५१ ॥
 
વનવાસીઓના ભાગ્યની ઇર્ષા કરતા અવધવાસીઓ
 
(દોહરો)
પ્રિય અતિથિ આજે તમે આવ્યા છો વનમાં,
ભાગ્ય નથી સેવાતણું ચિંતા છે મનમાં.
 
ચોરી ના કરતા અમે સેવા મોટી એ,
કુટિલ કુચાલ કુમતિ જડ કુજાતિ હિંસક ને.
 
રાતદિવસ કરતા અમે અનેક પાપ છતાંય
કટિ પર વસ્ત્ર મળે નહીં, પેટ ન પૂર્ણ ભરાય.
 
પ્રભુપદપદ્મ નિહાળતાં દારુણ દુઃખ ટળ્યાં,
દોષ મટયા, સંકટ તથા ક્લેશ સમસ્ત શમ્યા.
 
શબ્દ સાંભળીને થયો જનતાને અનુરાગ,
વખાણી રહ્યા એમનું સર્વે ઉત્તમ ભાગ્ય.
 
રામચરણના પ્રેમથી સર્વે સુખ પામ્યાં,
સ્ત્રીપુરુષો નિજ જાતને લઘુ ગણવા લાગ્યાં.
 
વર્ષાજળથી મોર ને મેંઢક પુષ્ટ બને
લોક હર્ષથી તેમ સૌ વિહર્યા સર્વ વને.