बाह्यस्पर्शेष्वसक्तात्मा विन्दत्यात्मनि यत् सुखम् ।
स ब्रह्मयोगयुक्तात्मा सुखमक्षयमश्नुते ॥५-२१॥

bahya sparsheshu asaktatma vindati atmani yat sukham
sah brahmayogayuktatma sukham akshayam ashnute.

અનાસક્ત વિષયોથકી જે સુખને પામે,
સુખ અક્ષય તે બ્રહ્મમાં સ્થિત યોગી પામે.
*
ये हि संस्पर्शजा भोगा दुःखयोनय एव ते ।
आद्यन्तवन्तः कौन्तेय न तेषु रमते बुधः ॥५-२२॥

ye he sanshasparshaja bhoga duhkhayonaya eva te
adhyanta vantah kaunteya na teshu ramate dudhah

shaknoti iha eva yah sodum prak sharir vimokshanat
kamakrodhoda bhavanm vegam sah yuktah sah sukhi narah.

દેહ ત્યાગ પહેલાં જ જે કામ ક્રોધના વેગ,
સહન કરે તે શ્રેષ્ઠ છે, સુખી થાય છે તે જ.
*
योऽन्तःसुखोऽन्तरारामस्तथान्तर्ज्योतिरेव यः ।
स योगी ब्रह्मनिर्वाणं ब्रह्मभूतोऽधिगच्छति ॥५-२४॥

પોતાની અંદરથી સુખ મેળવનારા, આત્માનો આરામ અને આત્મિક પ્રકાશ પામનારા, પરમાત્મસ્વરૂપ થયેલા યોગીને મુક્તિની પ્રાપ્તિ થાય છે.

yah antah sukhah antararamah tatha antarjyotih eva yah
sah yogi brahmanirvanam brahmabhutah adhijachhati

આત્માનું સુખ મેળવે, આત્મામાં આરામ,
તે મુક્તિને મેળવે, રહે ન કાંઈ કામ.
*
लभन्ते ब्रह्मनिर्वाणमृषयः क्षीणकल्मषाः ।
छिन्नद्वैधा यतात्मानः सर्वभूतहिते रताः ॥५-२५॥

labhante brahman irvanam rishayah kshinakalmashah
chhinnadvaidhah yatamanah sarvabhut hite tatah

જીવોની સેવા કરે, દોષ કરે જે દૂર,
તે મુક્તિને મેળવે, પડે ન માયાપૂર.