यो यो यां यां तनुं भक्तः श्रद्धयार्चितुमिच्छति ।
तस्य तस्याचलां श्रद्धां तामेव विदधाम्यहम् ॥७-२१॥

yah yah yam yam tanum bhaktah shradhya architum ichhati
tasya tasya achalam shraddham tam eva viddhami aham

શ્રધ્ધાપૂર્વક દેવને ભક્ત ભજે છે જે,
તેની શ્રધ્ધા હું કરું દ્રઢ દેવમહીં તે.
*
स तया श्रद्धया युक्तस्तस्याराधनमीहते ।
लभते च ततः कामान्मयैव विहितान्हि तान् ॥७-२२॥

sah taya shraddhaya yuktah tastya aradhanam ihate
labhate cha tatah kaman movya eva vihitan hi tan

antavat tu phalam tesham tat bhavati alpamedhasam
devan devayajah yanti madbhaktah yanti mama api.

અલ્પબુધ્ધિ એ ભક્તના ફળનો થાય વિનાશ,
દેવ ભજ્યે દેવો મળે, મને ભજ્યે મુજ પાસ.
*
अव्यक्तं व्यक्तिमापन्नं मन्यन्ते मामबुद्धयः ।
परं भावमजानन्तो ममाव्ययमनुत्तमम् ॥७-२४॥

avyaktam uyaktim apannam manyante mama abuddhayah
puram bhavam ajanantah mama avyayam anuttamam

અજ્ઞાની મુજ રૂપની મર્યાદા માને,
વિરાટ ઉત્તમ રૂપ ના મારું તે જાણે.
*
नाहं प्रकाशः सर्वस्य योगमायासमावृतः ।
मूढोऽयं नाभिजानाति लोको मामजमव्ययम् ॥७-२५॥

na aham prakashah sarvaya yogamayasamavritah
mudhoayam na abhijanati lokaha mama ajam avyayam

માયાથી ઢંકાયેલું મારું પૂર્ણ સ્વરૂપ,
મૂઢ ઓળખે ના કદિ મારું દિવ્ય સ્વરુપ.