श्रीराम ने विभीषण को शरण दिया

अस कहि करत दंडवत देखा । तुरत उठे प्रभु हरष बिसेषा ॥
दीन बचन सुनि प्रभु मन भावा । भुज बिसाल गहि हृदयँ लगावा ॥१॥

As kahi karat dandavat dekha Turat uthe prabhu harash bisesha ।
Deen bachan suni prabhu man bhaava Bhuj bisaal gahi hriday lagaava ॥

अनुज सहित मिलि ढिग बैठारी । बोले बचन भगत भय हारी ॥
कहु लंकेस सहित परिवारा । कुसल कुठाहर बास तुम्हारा ॥२॥

Anuj sahit mili dhig baithaaree Bole bachan bhagat bhayaharree ।
Kahu Lankes sahit parivaara Kusal kuthaahar baas tumhaara ॥

खल मंडलीं बसहु दिन राती । सखा धरम निबहइ केहि भाँती ॥
मैं जानउँ तुम्हारि सब रीती । अति नय निपुन न भाव अनीती ॥३॥

Khal mandalee basahu dinu raatee Sakha dharam nibahai kehi bhaantee ।
Mai jaanau tumhaari sab reetee Ati nay nipun na bhaav aneetee ॥

बरु भल बास नरक कर ताता । दुष्ट संग जनि देइ बिधाता ॥
अब पद देखि कुसल रघुराया । जौं तुम्ह कीन्हि जानि जन दाया ॥४॥

Baru bhal baas narak kar taata Dusht sang jani dei bidhaata ।
Ab pad dekhi kusal Raghuraaya Jau tumh keenhi jaani jan daaya ॥

(दोहा)
तब लगि कुसल न जीव कहुँ सपनेहुँ मन बिश्राम ।
जब लगि भजन न राम कहुँ सोक धाम तजि काम ॥ ४६ ॥

Tab lagi kusal na jeev kahu sapane hu man bishraam ।
Jab lagi bhajat na Raam kahu sok dhaam taji kaam ॥